محل تشریحی: محل آناتومیکی که در آن عمل انجام می شود نقش مهمی در تعیین اندازه و شکل آن ایفا می کند. کورت جراحی . به عنوان مثال، کورت های مورد استفاده در جراحی های دهان ممکن است ابعاد متفاوتی در مقایسه با موارد مورد استفاده در روش های ارتوپدی داشته باشند.
دسترسی و دید: اندازه و شکل کورت باید امکان دسترسی کافی به محل جراحی را فراهم کند و در عین حال دید کافی را برای جراح برای انجام موثر عمل فراهم کند. در مناطقی با دسترسی محدود، مانند حفره‌های عمیق یا گذرگاه‌های باریک، کورت‌های کوچکتر و باریک‌تر ممکن است ترجیح داده شوند.
نوع بافت: باید به نوع بافت یا ماده تحت درمان توجه شود. به عنوان مثال، کورت‌های بافت نرم معمولاً دارای نوک‌های گرد یا قاشقی شکل هستند تا ضربه را به حداقل برسانند، در حالی که کورت‌های استخوانی ممکن است لبه‌های تیزتری برای خراشیدن دقیق‌تر داشته باشند.
عمق عمل: عمق محل جراحی نیز بر انتخاب اندازه و شکل کورت تأثیر می گذارد. برای رویه‌های کم عمق، کورت‌های کوتاه‌تر ممکن است کافی باشد، در حالی که رویه‌های عمیق‌تر ممکن است نیاز به کورت‌های طولانی‌تری داشته باشند تا به طور موثر به ناحیه مورد نظر برسند.
مشخصات روش: برخی از رویه ها ممکن است نیاز به طراحی های تخصصی کورت داشته باشند که متناسب با نیازهای خاص جراحی باشد. به عنوان مثال، کورت های جراحی مغز و اعصاب ممکن است اشکال منحصر به فردی برای حرکت در ساختارهای عصبی ظریف داشته باشند، در حالی که کورت های پوستی ممکن است دارای لبه های ظریف و تیز برای برداشتن دقیق ضایعه باشند.
عوامل بیمار: عوامل خاص بیمار مانند سن، اندازه و وضعیت بافت نیز ممکن است بر انتخاب اندازه و شکل کورت تأثیر بگذارند. به عنوان مثال، بیماران اطفال ممکن است به ابزارهای کوچکتر و ظریف تری برای به حداقل رساندن ضربه به بافت نیاز داشته باشند.
ترجیح جراح: ترجیح و تجربه جراح نیز در انتخاب اندازه و شکل کورت های جراحی نقش دارد. برخی از جراحان ممکن است بر اساس راحتی و آشنایی با ابزار، طرح های خاصی را ترجیح دهند.
